2 de diciembre de 2010

Pudiste ser un deseo imperturbable.













Mirada







Pudiste ser un deseo imperturbable

Donde la ternura era el desconsuelo del tímido
que se dejaba caer por la vergüenza del tiempo
acabando por ser un tierno brote de bondad
que se pegaba en la mirada de aquel nefasto iluso
nunca antes viera unos ojos tan distantes de si
creíste que podrías cambiar con el tiempo pero no
te escurrías por los bordes del abismo de una vida
que nunca tuviste y que nunca quisiste para ti
eras el desconsuelo de una amargura imperturbable
que se volvía del revés para ser una lagrima de llanto
que entre las poros de la piel nadie la pudiera ver
pero no con ello tu corazón dejaba de latir en soledad
que aquellos que te vieran hablaran de tu frialdad
cuando no eras mas que pobre iluso de la vida
que con tu imperturbable mirada no hacías nada
porque tus deseos no eran mas que una ilusa quimera
donde te dejabas caer por le filo de una desesperación
para con ello verte sorprendido por lo que no pudo ser
ahora me dejo llevar por tu irreverente sonrisa
me doy la vuelta para dejarme caer en tu falsa alegría
y me convierto en algo anodinamente vulgar
que innecesariamente vaga por este mundo.







Antón Iglesias





Puideches ser un desexo imperturbable.

Onde a tenrura era o desconsolo do tímido
que se deixaba caer pola vergonza do tempo
acabando por ser un tenro brote de bondade
que se pegaba na ollada daquel nefasto iluso
nunca antes vin uns ollos tan distantes de si
criches que poderías cambiar co tempo pero non
escoábache polos bordos do abismo dunha vida
que nunca tiveches e que nunca quixeches para ti
eras o desconsolo dunha amargura imperturbable
que se volvía do revés para ser unha lágrima de pranto
que entre os poros da pel ninguén puidésea ver
pero non con iso o teu corazón deixaba de latexar en soidade
que aqueles que che visen falasen de teu frialdade
cando non eras máis que pobre iluso da vida
que coa túa imperturbable ollada non facías nada
porque os teus desexos non eran mas que unha ilusa quimera
onde che deixabas caer por o fío dunha desesperación
para con iso verche sorprendido polo que non puido ser
agora me deixo levar polo teu irreverente sorriso
doume a volta para deixarme caer na túa falsa alegría
e convértome en algo anodinamente vulgar
que innecesariamente vaga por este mundo.











Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









No hay comentarios:

Publicar un comentario