2 de diciembre de 2010

Pudiste ser un deseo imperturbable.













Mirada







Pudiste ser un deseo imperturbable

Donde la ternura era el desconsuelo del tímido
que se dejaba caer por la vergüenza del tiempo
acabando por ser un tierno brote de bondad
que se pegaba en la mirada de aquel nefasto iluso
nunca antes viera unos ojos tan distantes de si
creíste que podrías cambiar con el tiempo pero no
te escurrías por los bordes del abismo de una vida
que nunca tuviste y que nunca quisiste para ti
eras el desconsuelo de una amargura imperturbable
que se volvía del revés para ser una lagrima de llanto
que entre las poros de la piel nadie la pudiera ver
pero no con ello tu corazón dejaba de latir en soledad
que aquellos que te vieran hablaran de tu frialdad
cuando no eras mas que pobre iluso de la vida
que con tu imperturbable mirada no hacías nada
porque tus deseos no eran mas que una ilusa quimera
donde te dejabas caer por le filo de una desesperación
para con ello verte sorprendido por lo que no pudo ser
ahora me dejo llevar por tu irreverente sonrisa
me doy la vuelta para dejarme caer en tu falsa alegría
y me convierto en algo anodinamente vulgar
que innecesariamente vaga por este mundo.







Antón Iglesias





Puideches ser un desexo imperturbable.

Onde a tenrura era o desconsolo do tímido
que se deixaba caer pola vergonza do tempo
acabando por ser un tenro brote de bondade
que se pegaba na ollada daquel nefasto iluso
nunca antes vin uns ollos tan distantes de si
criches que poderías cambiar co tempo pero non
escoábache polos bordos do abismo dunha vida
que nunca tiveches e que nunca quixeches para ti
eras o desconsolo dunha amargura imperturbable
que se volvía do revés para ser unha lágrima de pranto
que entre os poros da pel ninguén puidésea ver
pero non con iso o teu corazón deixaba de latexar en soidade
que aqueles que che visen falasen de teu frialdade
cando non eras máis que pobre iluso da vida
que coa túa imperturbable ollada non facías nada
porque os teus desexos non eran mas que unha ilusa quimera
onde che deixabas caer por o fío dunha desesperación
para con iso verche sorprendido polo que non puido ser
agora me deixo levar polo teu irreverente sorriso
doume a volta para deixarme caer na túa falsa alegría
e convértome en algo anodinamente vulgar
que innecesariamente vaga por este mundo.











Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









1 de diciembre de 2010

La pasión te salía por todos lados.











Mirada







La pasión te salía por todos lados

Cuando simplemente te perdías en el viento
te dejabas caer por los bordes del abismo
tu cuerpo era el tierno refugio de tu soledad
querías comerte el mundo a golpes de aliento
pero no eras más que un vulgar tormento
cuantas veces te viste desconsolado y solo
no podía ser que solo fueras un mal sueño
engañabas a tu cuerpo con verdades a medias
los poros de tu piel eran mentiras mal contadas
el bello de tu cuerpo nunca se erizaba con el frío
tus arrugas eran caminos que nunca anduviste
nunca se movían al unísono tus extremidades
todo en ti era una rebeldía sin haber dado un golpe
eras una ilusión malograda por la desesperación
pero siempre te dejabas engañar por tu ironía
quisiste ser diferente pero acabaste siendo vulgar
eras una pasión que se volvió desconsuelo
en una vulgar vida que no tenía ningún objetivo
pero no por ello dejaste que tu mirada te delatara
así que te volviste un hombre pasional
acabaste por conseguir lo que querías
que era ser alguien.






Antón Iglesias





A paixón saíache por todos lados

Cando simplemente perdías te no vento
deixábaste caer polos bordos do abismo
o teu corpo era o tenro refuxio da túa soidade
querías comerche o mundo a golpes de alento
pero non eras máis que un vulgar tormento
cantas veces vísteche desconsolado e só
non podía ser que só foses un mal soño
enganabas o teu corpo con verdades a medias
os poros da túa pel eran mentiras mal contadas
o belo do teu corpo nunca se erguía co frío
as túas engurras eran camiños que nunca andaches
nunca se movían ao unísono as túas extremidades
todo en ti era unha rebeldía sen dar un golpe
eras unha ilusión malograda pola desesperación
pero sempre che deixabas enganar pola túa ironía
quixeches ser diferente pero acabaches sendo vulgar
eras unha paixón que se volveu desconsolo
nunha vulgar vida que non tiña ningún obxectivo
pero non por iso deixaches que a túa ollada delatáseche
así que che volviches un home pasional
acabaches por conseguir o que querías
que era ser aleguen.











Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









30 de noviembre de 2010

Fuiste prisionero de un desengaño.









Mirada







Fuiste prisionero de un desengaño

Eras un condenado de tus pecados
tu vida era un reproche inacabado
una cuesta arriba sin un final
un dolor que no tenía vergüenza
una cruz que no iba a ningún calvario
eras un deseo que nunca se cumplió
tu vida era una condena perpetua
una caída de la cual no te diste levantado
un mal trago de un vino avinagrado
una mala palabra de alguien que no te habló
eras un atormentado sin una locura
tu vida era una ilusión de algo inacabado
una experiencia que nunca tuviste
un mal paso que nunca diste en tu vida
una esperanza que te robó alguien
eras un desengaño de muchos años
tu vida era el silencio que gritaba la verdad
una mentira que nadie te contó nunca
un dolor que se convirtió en cotidiano
una simple y perturbadora mirada
en fin eras algo que no sucedió nunca
.





Antón Iglesias





Fuches prisioneiro dun desengano

Eras un condenado dos teus pecados
a túa vida era un reproche inacabado
unha costa arriba sen un final
un dor que non tiña vergonza
unha cruz que non ía a ningún calvario
eras un desexo que nunca se cumpriu
a túa vida era unha condena perpetua
unha caída da que non te deches erguido
un mal trago dun viño avinagrado
unha mala palabra de alguén que non che falou
eras un atormentado sen unha tolemia
a túa vida era unha ilusión de algo inacabado
unha experiencia que nunca tiveches
un mal paso que nunca deches na túa vida
unha esperanza que che roubou alguén
eras un desengano de moitos anos
a túa vida era o silencio que berraba a verdade
unha mentira que ninguén che contou nunca
unha dor que se converteu en cotián
unha simple e perturbadora ollada
en fin eras algo que non aconteceu nunca.











Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









29 de noviembre de 2010

Creíste seducir con tu tierna sencillez.














Mirada







Creíste seducir con tu tierna sencillez

Siempre te confundías de puerta
acababas cerrando la venta equivocada
otras veces decías que no eras así
porque lo tuyo era siempre dejar pasar
por no discutir dabas la razón al necio
lo tuyo era ganar y acababas perdiendo
tuviste ese don de hacerlo todo bien
pero sin darte cuenta todo te salía mal
pedías perdón por lo pecados de otros
acabas siempre por dejarte llevar
pretendías que tu mirada fuera sencilla
lo tuyo era seducir a quien no querías
tu ternura era de sabor a limón amargo
eras la viva imagen de un alma en pena
querías pero no podías ser alegre
lo tuyo siempre era paradójicamente vulgar
acabaste por quedarte quieto en la sombra
no fuera ser que el sudor delatara tu miedo
así que sencillamente nunca sedujiste a nadie
con tu mirada.





Antón Iglesias





Criches seducir coa túa tenra sinxeleza

Sempre te confundías de porta
acababas pechando a venta equivocada
outras veces dicías que non eras así
porque o teu era sempre deixar pasar
por non discutir dabas a razón o necio
o teu era gañar e acababas perdendo
tiveches ese don de facelo todo ben
pero sen decatar te todo che saía mal
pedías perdón polo pecados doutros
rematabas sempre por deixarte levar
pretendías que a túa mirada fose sinxela
o teu era seducir a quen non querías
a túa tenrura era de sabor a limón amargo
eras a viva imaxe dunha alma en pena
querías pero non podías ser alegre
o teu sempre era paradoxicamente vulgar
remataches por quedar te quieto na sombra
non fose ser que a suor delatase o teu medo
así que sinxelamente nunca seduciches a ninguén
coa túa mirada.










Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









28 de noviembre de 2010

Me lo dijiste todo sin decirme nada.











Mirada







Me lo dijiste todo sin decirme nada

Quien te vio alegre
cuando fuiste alguien
donde estuviste
cual es tu lucha
porque te avergüenzas
no eres culpable de nada
quien te vio gritar
cuando te quedaste mudo
donde esta tu esquina
cual es tu pecado
porque te callas
no eres un sádico
quien te vio irritado
cuando te miran
donde te esconderás
cual será tu camino
porque ya no te veo
no eres una sombra
quien te vio y quien te ve
no eres un grito ni una mirada
eres un hombre
que solo quiere ser alguien.





Antón Iglesias





Dixéchesmo todo sen dicirme nada

Quen te viu alegre
cando fuches alguén
onde estiveches
cal é a túa loita
porque te avergonzas
non es culpable de nada
quen te viu berrar
cando quedaches mudo
onde esta a túa esquina
cal é o teu pecado
porque calas
non es un sádico
quen te viu irritado
cando te miran
onde te esconderás
cal será o teu camiño
porque xa non te vexo
non e unha sombra
quen te viu e quen te ve
non es un berro nin unha mirada
es un home
que só quere ser alguén.










Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









27 de noviembre de 2010

Mirada de poder subyugante.












Mirada








Mirada de poder subyugante

En mi solo hubo una profunda pena
por no poder seducirte con mi mirada
me dejaste que me hundiera en mi agonía
creí poder salir del pozo de mis sombras
cuantas veces dejé caer mis ojos sobre ti
quise con ello poseerte para mí solo
pero nunca tuviste un solo dueño de tu ser
tu cuerpo era pasto de los ojos de todos
cuantas veces con mi poder quise seducirte
no me dejaste ni tan siquiera que te tocara
creí que con ello podría hacerte mía
pero tu nunca tuviste un solo dueño
cuantas veces quise respirar tu miedo
pero con tu valentía y coraje no pude
creí poder vencerte si apenas resistencia
pero acabe vencido y derrotado por bien poco
en mí solo queda un profundo dolor
por no poder tan siquiera mirarte a los ojos
me dejaste sin algo por lo que luchar
creí poder ser alguien acabe por no ser nadie

mi mirada subyugante
no fue ni una sombra
ni una pena
solo fue un fracaso.






Antón Iglesias





Mirada de poder subxugante

No min só houbo unha profunda pena
por non te poder seducir coa miña mirada
deixáchesme que me afundise na miña agonía
crin poder saír do pozo das miñas sombras
cantas veces deixei caer os meus ollos sobre ti
quixen con iso posuírte para min só
pero nunca tiveches un só dono do teu ser
o teu corpo era pasto dos ollos de todos
cantas veces co meu poder quixen seducirte
non me deixaches nin tan sequera que che tocase
crin que con iso podería facerte miña
pero ti nunca tiveches un só dono
cantas veces quixen respirar o teu medo
pero coa túa valentía e coraxe non puiden
crin poder vencerte se apenas resistencia
pero rematei vencido e derrotado por ben pouco
en min só queda unha profunda dor
por non poder tan sequera mirarche aos ollos
deixáchesme sen algo polo que loitar
crin poder ser alguén e rematei por non ser ninguén

a miña mirada subxugante
non foi nin unha sombra
nin unha pena
só foi un fracaso.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









26 de noviembre de 2010

Miradas de mujer. 1










Mirada








Miradas de mujer.

Creí verte en la Lejanía de un suspiro
cuando tus ojos Acarician mis deseos
en la mas sútil Desesperación quise tenerte
de la Descansada agonía de un deseo
en tu mas agónica Ausencia en el tiempo
de una Profunda desgarradora mirada
que en la Sencillez me clavaste dentro de mí
con tu perpetua Indiferencia me abrumaste
en el Asombro me abandonaste a mi destino
porque Pensativa te quedaste en tu vida
en una Oculta palabra de tu locura engañosa
que confundiste con un Placer que no tuviste
en un Penetrante orgasmo que no sentiste
ante una Sensible palabra bien acompañada
de una inequívoca Subyugadora sin razón
acompañada de una Tímida tristeza transitoria
de una Soñadora que nunca vivió en un sueño
porque Posesiva eras de todo lo que te rodeaba
en una Cálida y abrumadora verdad del pasado
que se convirtió en una Vergonzosa mentira
de una Ausente ilusión que nunca tuviste
en una mirada de mujer
pasajera del tiempo
de algo que no sucedió
nunca.





Antón Iglesias





Miradas de muller.

Crin verte na Lexania dun suspiro
cando os teus ollos Acarician os meus desexos
na mais sutil Desesperanza quixen terte
da Descansada agonía dun desexo
na túa mais agónica Ausencia no tempo
dunha Profunda desgarradora mirada
que na Sinxeleza me cravaches dentro de min
coa túa perpetua Indiferenza me atordaches
no meu Asombro abandonáchesme ao meu destino
porque Pensativa quedaches na túa vida
nunha Oculta palabra da túa loucura enganosa
que confundiches cun Pracer que non tiveches
nun Penetrante orgasmo que non sentiches
ante unha Sensible palabra ben acompañada
dunha inequívoca Subxusgadora sen razón
acompañada dunha Tímida tristura transitoria
dunha Soñadora que nunca viviu nun sono
porque Posesiva eras de todo o que te rodeaba
nunha Cálida e abafadora verdade do pasado
que se converteu nunha Vergonzosa mentira
dunha Ausente ilusión que nunca tiveches
nunha mirada de muller
pasaxeira do tempo
de algo que non sucedeu
nunca.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









25 de noviembre de 2010

Miradas de mujer. 2












Miradas de mujer.











1 LEJANÍA 2008

Creí verte en la Lejanía de un suspiro



2 ACARICIAN 2008

cuando tus ojos Acarician mis deseos



3 DESESPERACIÓN 2008

en la mas sútil Desesperación quise tenerte



4 DESCANSADA 2008

de la Descansada agonía de un deseo



5 AUSENCIA 2008

en tu mas agónica Ausencia en el tiempo



6 PROFUNDA 2008

de una Profunda desgarradora mirada



7 SENCILLEZ 2008

que en la Sencillez me clavaste dentro de mí



8 INDIFERENCIA 2008

con tu perpetua Indiferencia me abrumaste



9 ASOMBRO 2008

en el Asombro me abandonaste a mi destino



10 PENSATIVA 2008

porque Pensativa te quedaste en tu vida



11 OCULTA 2008

en una Oculta palabra de tu locura engañosa



12 PLACER 2008

que confundiste con un Placer que no tuviste



13 PENETRANTE 2008

en un Penetrante orgasmo que no sentiste



14 SENSIBLE 2008

ante una Sensible palabra bien acompañada



15 SUBYUGADORA 2008

de una inequívoca Subyugadora sin razón



16 TÍMIDA 2008

acompañada de una Tímida tristeza transitoria



17 SOÑADORA 2008

de una Soñadora que nunca vivió en un sueño



18 POSESIVA 2008

porque Posesiva eras de todo lo que te rodeaba



19 CÁLIDA 2008

en una Cálida y abrumadora verdad del pasado



20 VERGONZOSA 2008

que se convirtió en una Vergonzosa mentira



21 AUSENTE 2008

de una Ausente ilusión que nunca tuviste










Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010







24 de noviembre de 2010

Una mirada que fue todo un ensueño de una ilusión perdida.












Mirada








Una mirada que fue todo un ensueño de una ilusión perdida.

Nunca antes te viera tan sencillamente así
pero tampoco nunca te vi de otra manera
pueda que nunca te conociera de otra forma
pero la verdad no se quien eras realmente
pueda que nunca te conociera ni de lejos
pero como no ver esos ojos que me miraron
pueda que solo fueras un vago espejismo
pero como no soñar contigo cada noche
pueda que solo fuera un ensueño pasajero
pero como no tener una ilusión perdida
así sencillamente tan siquiera te viera antes






Antón Iglesias





Una mirada que foi todo un soño dunha ilusión perdida.

Nunca antes te vira tan sinxelamente así
pero tampouco nunca te vin doutro xeito
poida que nunca te coñecese doutra forma
pero a verdade non se quen eras realmente
poida que nunca te coñecese nin de lonxe
pero como non ver eses ollos que me miraron
poida que só foses un vago espellismo
pero como non soñar contigo cada noite
poida que só fóra un soño pasaxeiro
pero como non ter unha ilusión perdida
así sinxelamente tan sequera te vira antes.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









23 de noviembre de 2010

Tu mirada lo decía todo entre las líneas del tiempo.












Mirada








Tu mirada lo decía todo entre las líneas del tiempo.

Un tupido velo blanco tapaba tu pelo
unos ojos me miraron seductoramente
tus labios me quisieron besar de lejos
pero acabe por dejarme acariciar por tu piel
para acabar rendido a tus pies mi buena dama.






Antón Iglesias





A tua mirada dicíao todo entre as liñas do tempo.

Un basto veo branco tapaba o teu pelo
uns ollos miráronme sedutoramente
os teus labios quixéronme bicar de lonxe
pero rematei por deixarme acariciar pola túa pel
para rematar rendido aos teus pés miña boa dama.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









22 de noviembre de 2010

Te fuiste sin dejarme tan siquiera el recuerdo de tu mirada.












Mirada








Te fuiste sin dejarme tan siquiera el recuerdo de tu mirada.

En el tiempo que no pasamos
en el camino que no anduvimos
en la lejanía a la cual no llegamos
en la vida que no vivimos juntos
en las penas que no tuvimos
en los hijos que no vimos jugar
en las noches que no soñamos
en la muerte que no tuvimos
porque nunca nos conocimos
porque nunca de cerca nos vimos
porque nunca supe quien eras
porque sencillamente quien eres
no mas que un sueño roto
por el tiempo
que nunca paso
en nuestra vida
eternamente
rota
por el recuerdo
que nunca tendré
porque nunca
te conocí.






Antón Iglesias





Fucheste sen deixarme tan sequera o recordo da túa mirada.

No tempo que non pasamos
no camiño que non andubemos
na lonxania á cal non chegamos
na vida que non vivimos xuntos
nas penas que non tivemos
nos fillos que non vimos xogar
nas noites que non soñamos
na morte que non tivemos
porque nunca nos conocemos
porque nunca de preto nos vimos
porque nunca souben quen eras
porque sinxelamente quen es
non mais que un sono
roto
polo tempo
que nunca paso
na nosa vida
eternamente
esnaquizada
polo recordo
que nunca terei
porque nunca
te conocin.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









21 de noviembre de 2010

Te creíste que con una mirada me vencerías.











Mirada






Te creíste que con una mirada me vencerías.

Siempre tenías esa forma de verlo todo
porque contigo todo era pasajero
te dejabas seducir por una gota de agua
pero eras fría con la piel de mi cuerpo
te enredabas en una brizna de aire
pero no me dejabas que respirara cerca tuya
te gustaba la caricia de la seda de tu ropa
pero no dejabas que te acariciara con los ojos
me apartaste tus traicioneros ojos
acabe derrotado y vencido
ante tu indiferente soledad
pero no me venciste todavía.






Antón Iglesias




E criches que cunha mirada me vencerías.

Sempre tiñas esa forma de velo todo
porque contigo todo era pasaxeiro
deixábaste seducir por unha gota de auga
pero eras fría coa pel do meu corpo
enredábaste nunha brizna de aire
pero non deixabas que respirase preto de ti
gustábache a caricia da seda da túa roupa
pero non me deixabas que te acariciase cos ollos
apartáchesme os teus traizoeiros ollos
rematei derrotado e vencido
ante a túa indiferente soidade
pero non me venciches aínda.











Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









20 de noviembre de 2010

Mirada encarcelada por las manos.










Mirada





Mirada encarcelada por las manos.

No quisiste que viera tus profundos ojos traidores
los encerraste entre los dedos de tus manos
para con ello esconderte de mis caricias
pero no fuiste más que indiferencia absurda
en un llanto de amargura contenida
envuelto en una lágrima inútil
de un corazón encarcelado
por unas manos
cobardes





Antón Iglesias



Mirada encarcerada polas mans.

Non quixeches que vira os teus profundos ollos traidores
encerráchelos entre os dedos das túas mans
para con iso esconderte das miñas caricias
pero non fuches mais que indiferenza absurda
nun choro de amargura contida
envolvido nunha bagoa inútil
dun corazón encarcerado
por unhas mans
covardes.








Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010








19 de noviembre de 2010

Hay miradas que son todo un ensueño.












Mirada





Hay miradas que son todo un ensueño.

Te recuerdas de aquel día en que suspiramos juntos
fue un sonoro espejismo que con el tiempo se volvió olvido
de una melodía convertida en un recuerdo alegremente pasajero
que se dejó caer en un ensueño con el pasar de los años





Antón Iglesias



Ai miradas que son todo un soño.

recordas te daquel día en que suspiramos xuntos
foi un sonoro espellismo que co tempo se volveu esquecemento
dunha melodía convertida nun recordo alegremente pasaxeiro
que se deixo caer nun soño con pasar dos anos.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010






18 de noviembre de 2010

Pensaba que las miradas lo eran todo.











Mirada





Pensaba que las miradas lo eran todo.

Cuando creíste tenerme pudiste ser un encanto
pero te convertiste en una traicionera verdad
cuando te escondiste en todas tus mentiras
te volviste una verdad dolorosa y amarga





Antón Iglesias




Pensaba que as miradas o eran todo.

Cando criches terme puideches ser un encanto
pero convertícheste nunha traizoeira verdade
cando te escondiches en todas as túas mentiras
volvícheste unha verdade dolorosa e amarga.








Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010






17 de noviembre de 2010

Quisiste ocultar tu mirada en el susurro de una palabra.












Mirada





Quisiste ocultar tu mirada en el susurro de una palabra.

Tapaste tus labios con tu mano para no leértelos
pero tus ojos te delataron y fueron mas expresivos
me ocultaste tu mirada acabe por ser mudo y ciego
y ahora quien me guiará en las noches de mis sueños
y quien me hablará en los días de mi locura amarga
un susurro de una palabra me robaste.





Antón Iglesias



Quixeches ocultar a túa mirada no murmullo dunha palabra.

Tapaches os teus labios coa túa man para non chos ler
pero os teus ollos delatáronche e foron mais expresivos
ocultáchesme a túa mirada pero rematei por ser mudo e cego
e agora quen me guiara nas noites dos meus sonos
e quen me falara nos días da miña loucura amarga
un murmurio dunha palabra roubáchesme.






Rosa roja

Antón Iglesias
Septiembre 2010







16 de noviembre de 2010

Lánguida mirada de una tristeza mal llevada.










Mirada





Lánguida mirada de una tristeza mal llevada.

Te agachaste para recoger un suspiro que se te callo al suelo
te levantaste con una pena que encontraste extraviada
miraste al cielo y viste volar una alegría que te se perdió
pero acabaste seducida por una tristeza que te miro a los ojos.




Antón Iglesias



Lánguida mirada dunha tristura mal levada.

Te agáchaste para recoller un suspiro que se te caeu o chan
erguícheste cunha pena que encontraches extraviada
miraches ao ceo e viches voar unha alegría que che se perdeu
pero remataches seducida por unha tristura que che miro aos ollos.








Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010








15 de noviembre de 2010

Hay miradas que lo dicen todo por silenciosas.










Mirada







Hay miradas que lo dicen todo por silenciosas.

Te ocultaste tras una sombra que dejo una nube pasajera
te dejaste seducir por un sol tremendamente engañoso
creíste que me podrías contar tus alegrías y eran tus penas
pero en el silencio se quedo tu mas sutil y engañosa voz.





Antón Iglesias



Ai miradas que o din todo por silenciosas.

Ocultácheste tras unha sombra que deixo unha nube pasaxeira
te déixache seducir por un sol tremendamente enganoso
criches que me poderías contar as túas alegrías e eran as túas penas
pero no silencio queda a túa mais sutil e enganosa voz.






Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010







14 de noviembre de 2010

Mirada de íntima soledad.









Mirada





Mirada de íntima soledad.

Bajo un tupido velo tu me dijiste aléjate de mi cuerpo

pero acabe por quedarme cerca de las pupilas de tus ojos
para con ello ser tu sombra en los días de tus penas
y recoger las lagrimas del llanto amargo de tu soledad.




Antón Iglesias



Mirada de íntima soidade.

Baixo un tupido veo dixéchesme afástate do meu corpo
pero rematei por quedar preto das pupilas dos teus ollos
para con iso ser a túa sombra nos días das túas penas
e recoller as bagoas do choro amargo da túa soidade.





Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010








13 de noviembre de 2010

La mirada de un grito perdido en el tiempo.







Mirada





La mirada de un grito perdido en el tiempo.

Cuantas veces me gritaste en la noche oscura

pero cuantas te callaste durante el día claro
y en el pasar de los días todo se volvió negro
acabaste por dejar caer un suspiro blanco en la noche.




Antón Iglesias

A mirada dun berro perdido no tempo.

Cantas veces me berraches na noite escura
pero cantas calaches durante o día claro
e no pasar dos días todo volveuse negro
remataches por deixar caer un suspiro branco na noite.




Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010





30 de abril de 2010

Leiras 2010






Leiras






En mi tierra, leiras son aquellos sitios llamados fincas; el minifundismo ancestral de esta tierra donde los herederos de la tierra, muchas veces de una parcela algo grande, acababan partiéndola en trozos y cada cual después la separaban y creaban un muro con la del otro, así fue pasando a través del tiempo, después llegaron las concentraciones parcelarias que acabaron con ese sistema.

En las imágenes que se pueden ver, una parte está sin cultivar y la otra sí está cultivada, con ello quiero decir que en nuestra vida hay meses o días que dejamos que nuestro trabajo sea eso, un prado sin cultivar, pero otros sembramos la cosecha que esperamos recoger en su día.

Entre marzo y abril se ha dado esa paradoja en mí, el estado de la cosas es que ahora al final de este mes, en el que he cultivado buenamente como he podido mis escritos, pienso que es complicado escribir todos los días algo, porque son diversas las cosas que hago en el día, por ello ahora bajaré un poco el ritmo, pero procuraré no rebuscar mucho más en el cajón del pasado, iré escribiendo cosas y según vayan saliendo las pondré, así esta, será mi cosecha o mi prado verde, los dos de por sí tienen su utilidad, así estoy, así son mis leiras de la vida.

En todo lo que estoy escribiendo, un poco también voy dejando ver el estado de como me encuentro, porque no debo ocultar mi situación emocional, tampoco no tengo muy claro por qué sigo con esto, porque está claro que a poca gente le importan mis cosas y a las que creo le debieran importar me han defraudado en todo, solo he descubierto que la mentira no tiene límites, que nadie quiere nada, solo somos seres egoístas que vamos buscando un príncipe o una princesa.

Leiras, siempre he querido cultivar un amor, de esos que la reciprocidad lo fuera todo, pero por desgracia eso es una utopía, aquí hay personas que se quedan calladas ante el solo hecho de comprometerse tan siquiera a ser sinceras, por ello ahora toca dejarse llevar, sabiendo que ya nada puedo esperar de quien lo esperaba todo, me siento totalmente defraudado por lo mucho que suelo dar y lo poco que suelo recibir, o sea nada, así es mi vida.

He sembrado cosechas en desiertos donde no llovía, esperando recoger algo, pero ¿a quien se le ocurre pretender cultivar algo en un desierto?, pero ¿por qué no?, también he pretendido plantar algo en el polo norte, pero ni tan siquiera pude penetrar su helado suelo, porque el que espera algo de una persona fría, es como el que espera algo de alguien de ideas calenturientas como yo, así que ni el desierto, ni el frió polar son sitios donde uno deba pararse a cultivar nada, así somos los seres humanos.

Lo curioso de estas fotos es ese muro que separa los dos estados de las cosas de la vida, ese muro simboliza los muchos muros que hay en este mundo, es como separar dos situaciones diferentes, hay estados de ánimo que deben de ser separados por él y con ello simbolizamos como nos cerrarnos ante una situación, y así creamos un aislamiento total ante una situación que nos puede la mayor parte de las veces, en ello estoy yo, porque ya solo me queda eso, situarme de un lado y no dejar que pase nadie a mi otro mundo y así protegerme de todo, pero no con ello las cosas cambiaran







Alma negra



Antón Iglesias 30 abril de 2010






29 de abril de 2010

Puede que ya no te guste 2010







Puede que ya no te guste










No te gustó que yo fuera de sabor amargo
me encontraste bastante agrio al probarme
por la calle caminabas desconcertada por todo
tu cara se ponía sonriente al verte vacía por dentro
que tomaría yo para tener esa sensación agridulce
un café hubiera sido lo acertado aquella tarde
y sin nostalgia, pudiendo ser con leche y clarito
de tí sabia que acabarías por decirme que no
porque no te gustaría mi sabor ranciamente amargo
en tu mesa podrías saborear cosas de mejor gusto,
que ya te habías acostumbrado a ser una golosa
que no te dijera yo que lo dulce te disgustaba
que hacías así saboreando mi dulce amargura
parte de mí arrastraba los sinsabores de la vida
no te gustó descubrir lo que había dentro de mí
quisiera saber porque quisiste probar mi desesperación
pues sigo diciendo que te hablé de ella siempre
y no estuviste acertadamente viva ante lo dicho
con ello sé que me río por dentro al ver tu cara
con ganas te hubiera probado pero dijíste que no
con ello sé que disfruto al verte tal como eres
las cosas son así de previsibles la mayor parte de las veces
pero también son cotidianas en su devenir
por ello pueda que sin esperarte que nada pase
al desesperarme pues me dejo seducir con ello
porque así construyo algo que te pueda gustar
mi vida, quiero que con azúcar saques mi amargura
para con ello libremente saborear mi dulzura
porque no te gustó probarme así de amargo
por querer saber cómo era mi esencia, no lo supiste,
que no hay que salir huyendo en el primer sorbo
que me tienes harto de que no sepas gozar con ello,
la vanidad te pierde muchas veces por no disfrutar
has sido muy rápida y no lo has degustado con placer
eres tu enemiga hasta en esos placeres mundanos
tu lengua te pierde porque ella tiene el gusto descarriado
que fácil es que la culpa de todo se la lleve ella
de que no sepas disfrutar de la vida placentera
compartamos por último unas pequeñas palabras
ni siquiera te diste cuenta de que si no te gusto
podríamos tener una amena charla sobre ello
pero acabaría por no gustarte nada











Rosa roja


Antón iglesias 29 de Abril de 2010