29 de noviembre de 2010

Creíste seducir con tu tierna sencillez.














Mirada







Creíste seducir con tu tierna sencillez

Siempre te confundías de puerta
acababas cerrando la venta equivocada
otras veces decías que no eras así
porque lo tuyo era siempre dejar pasar
por no discutir dabas la razón al necio
lo tuyo era ganar y acababas perdiendo
tuviste ese don de hacerlo todo bien
pero sin darte cuenta todo te salía mal
pedías perdón por lo pecados de otros
acabas siempre por dejarte llevar
pretendías que tu mirada fuera sencilla
lo tuyo era seducir a quien no querías
tu ternura era de sabor a limón amargo
eras la viva imagen de un alma en pena
querías pero no podías ser alegre
lo tuyo siempre era paradójicamente vulgar
acabaste por quedarte quieto en la sombra
no fuera ser que el sudor delatara tu miedo
así que sencillamente nunca sedujiste a nadie
con tu mirada.





Antón Iglesias





Criches seducir coa túa tenra sinxeleza

Sempre te confundías de porta
acababas pechando a venta equivocada
outras veces dicías que non eras así
porque o teu era sempre deixar pasar
por non discutir dabas a razón o necio
o teu era gañar e acababas perdendo
tiveches ese don de facelo todo ben
pero sen decatar te todo che saía mal
pedías perdón polo pecados doutros
rematabas sempre por deixarte levar
pretendías que a túa mirada fose sinxela
o teu era seducir a quen non querías
a túa tenrura era de sabor a limón amargo
eras a viva imaxe dunha alma en pena
querías pero non podías ser alegre
o teu sempre era paradoxicamente vulgar
remataches por quedar te quieto na sombra
non fose ser que a suor delatase o teu medo
así que sinxelamente nunca seduciches a ninguén
coa túa mirada.










Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









No hay comentarios:

Publicar un comentario