22 de noviembre de 2010

Te fuiste sin dejarme tan siquiera el recuerdo de tu mirada.












Mirada








Te fuiste sin dejarme tan siquiera el recuerdo de tu mirada.

En el tiempo que no pasamos
en el camino que no anduvimos
en la lejanía a la cual no llegamos
en la vida que no vivimos juntos
en las penas que no tuvimos
en los hijos que no vimos jugar
en las noches que no soñamos
en la muerte que no tuvimos
porque nunca nos conocimos
porque nunca de cerca nos vimos
porque nunca supe quien eras
porque sencillamente quien eres
no mas que un sueño roto
por el tiempo
que nunca paso
en nuestra vida
eternamente
rota
por el recuerdo
que nunca tendré
porque nunca
te conocí.






Antón Iglesias





Fucheste sen deixarme tan sequera o recordo da túa mirada.

No tempo que non pasamos
no camiño que non andubemos
na lonxania á cal non chegamos
na vida que non vivimos xuntos
nas penas que non tivemos
nos fillos que non vimos xogar
nas noites que non soñamos
na morte que non tivemos
porque nunca nos conocemos
porque nunca de preto nos vimos
porque nunca souben quen eras
porque sinxelamente quen es
non mais que un sono
roto
polo tempo
que nunca paso
na nosa vida
eternamente
esnaquizada
polo recordo
que nunca terei
porque nunca
te conocin.









Rosa roja


Antón Iglesias
Septiembre 2010









No hay comentarios:

Publicar un comentario